سخن اول

وقتی که قلب هایمان کوچکتر از غصه هایمان می شود،






وقتی نمی توانیم اشک هایمان را پشت پلک هایمان مخفی کنیم






و بغض هایمان پشت سر هم می شکند ....






وقتی احساس می کنیم بدبختیها بیشتر از سهم مان است






و رنج ها بیشتر از صبرمان ....






وقتی امیدها ته می کشد و انتظارها به سر نمی رسد ....






وقتی طاقتمان تمام می شود و تحمل مان هیچ ....






آن وقت است که مطمئنیم به تو احتیاج داریم و مطمئنیم که تو،






فقط تویی که کمکمان میکنی ....





آن وقت است که تو را صدا می کنیم و تو را می خوانیم ....




آن وقت است که تو را آه می کشیم،






تو را گریه می کنیم و تو را نفس می کشیم ....






وقتی تو جواب می دهی، دانه دانه اشک هایمان را پاک می کنی .....






و یکی یکی غصه هایمان را از دلمان بر میداری....






گره تک تک بغض هایمان را باز می کنی






 و دل شکسته مان را بند میزنی ....






سنگینی ها را برمیداری و جایش سبکی می گذاری و راحتی ....






بیشتر از تلاشمان خوشبختی می دهی






 و بیشتر از حجم لب هایمان لبخند ....






خواب هایمان را تعبیر می کنی، و دعاهایمان را مستجاب .....







آرزوهایمان را برآورده می کنی، قهرها را آشتی می دهی







و سخت ها را آسان و تلخ ها را







شیرین می کنی و دردها را درمان






نا امیدی ها همه امید می شوند و سیاهی ها سفید سفید ....

نظر یادتون نره